Στο σχολείο ήρθε ένας αγιογράφος και μας μίλησε για την τέχνη του.
Μάθαμε ότι:
Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο σχολές αγιογραφίας η κρητική και η μακεδονική.
Η βασική τους διαφορά είναι ότι στην κρητική τα χρώματα είναι πιο έντονα ενώ στην μακεδονική πιο σκούρα.
Ο αγιογράφος φτιάχνει τα χρώματα μόνος του. Χρησιμοποιεί κρόκο αυγού, ξύδι και διάφορες σκόνες. Το αυγό είναι ο "διαλύτης" μέσα στο οποίο διαλύει το χρώμα. Το ξύδι χρησιμοποιείται για να μην μυρίζει το αυγό, αλλά και για να δώσει πιο έντονα χρώματα. Παλαιότερα ο αγιογράφος μάζευε μόνος του διάφορα πετρώματα τα οποία έσπαζε σε γουδί και δημιουργούσε τις σκόνες με τα χρώματα. Σήμερα τις σκόνες τις αγοράζει έτοιμες. Η τεχνική τις αγιογραφίας έχει τις ρίζες της στις τοιχογραφίες της αρχαίας Αιγύπτου και της αρχαίας Κρήτης.
Παλαιότερα αγιογράφοι ήταν μοναχοί, οι οποίοι νήστευαν και προσεύχονταν πριν ξεκινήσουν την κατασκευή μιας εικόνας. Σήμερα υπάρχουν και αγιογράφοι που δεν είναι μοναχοί. Επειδή οι αγιογράφοι δεν έχουν δει τους αγίους, προσπαθούν να φτιάξουν τα πρόσωπα των αγίων όπως τα έφτιαχναν οι προηγούμενοι. Την τέχνη της αγιογραφίας την διδάσκει ο προηγούμενος αγιογράφος στον επόμενο.
Η ελληνική αγιογραφία διαφέρει από τη δυτική. Στην δύση οι άγιοι εμφανίζονται με πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά (ο Χριστός είναι συνήθως ροδοκόκκινο στρουμπουλό μωρό και η Παναγία είναι πάντα με κόκκινα μάγουλα ακόμα και σε σκηνές της αποκαθήλωσης ή σταύρωσης). Στην Ελληνική αγιογραφία τα πρόσωπα ήταν αρχικά πιο μακρόστενα και πιο απόκοσμα για να δείξουν ότι ήταν κάτι διαφορετικό. Στις μέρες μας δεν εμφανίζονται τόσο αποστεωμένα.
Ο αγιογράφος ετοιμάζει τα χρώματα.
